- k a i s o o t h i r t e e
n ♡ -
d a n g e r o u s f e e l i n g s
คนตัวเล็กซุกตัวอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งเป็นภาพที่ชวนโดนมองได้เป็นอย่างดี ย่านหาลัยแม้เวลาจะเลยเที่ยงคืนแล้วแต่ทั่วทั้งย่านกลับยังคงครึกครื้นอยู่อาจจะยิ่งกว่าตอนกลางวันเสียด้วยซ้ำ
แสงสีเสียงยามค่ำคืนเป็นเครื่องผ่อนคลายความตึงเครียดจากการเรียนในยามเช้า ทุกเรื่องถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นข้อสนทนาระหว่างการดื่ม
ทั้งเรื่องของตัวเอง เรื่องของเพื่อน และเรื่องของคนอื่น ..
เสียงเพลงดังอึกทึกออกมาภายนอกร้านข้างทาง
เสียงพูดคุยดังกระหึ่มทั่วทั้งตรอกซอกซอยสำหรับนักศึกษานี้
ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติจนกระทั่ง .. ผู้ชายที่ชื่อคิมจงอินเดินผ่าน
หากเดินผ่านเพียงปกติอาจจะมีพูดคุยหรือชักชวนให้ดื่มเกิดขึ้น
แต่ไม่ใช่สำหรับในเวลานี้ .. เวลาที่มีคยองซูอยู่ในอ้อมแขน
เหล่าบรรดานักศึกษาที่นั่งเรียงรายอยู่บริเวณนั่งชิล
ต่างพากันจ้องมองผู้มาใหม่กันอย่างไม่วางตา ยิ่งคนดังอย่างคิมจงอินและประธานรุ่นพี่สองประจำนิเทศฯอย่างโดคยองซูแล้วล้วนเป็นที่จับตามองทั้งสิ้น
สายตาตื่นตระหนกปนไม่เข้าใจนับสิบถูกพุ่งความสนใจไปยังเจ้าตัวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ที่แน่ๆ
สิ่งที่มันจะเกิดขึ้นต่อไปในวันพรุ่งนี้ก็คือ .. ฉาวทั้งมหาลัยแน่ๆ
ตามสายข่าวที่เล่าลือหลังจากที่ทั้งสองคนเลิกกันอย่างเป็นทางการแล้วก็คือ
จงอินกลับไปเที่ยวเหมือนเดิมและดูเหมือนว่าจะมีแฟนใหม่เป็นดาวบัญชีปีหนึ่งเมื่อไม่กี่วันมานี้
ทั้งสองเลิกกันได้ดีโดยกลับไปคงสถานะพี่น้องโดยไม่มีทางหวนคืนใหม่ได้
จงอินขี้เบื่อไม่มีทางกลับมาใช้ของซ้ำซึ่งใครๆ ก็รู้ ซึ่งต่อมาดูเหมือนว่าชานยอลเพื่อนในกลุ่มของจงอินกลับเป็นฝ่ายเริ่มออกตัวจีบคยองซู
ความสัมพันธ์ซับซ้อนที่ดูลงเอยดีแม้จะดูแปลกๆ ชวนหมั่นไส้คยองซูไปสักหน่อย
แต่วันนี้ดูเหมือนจะต้องแก้ข่าวกันอีกยาว
..
อย่างน้อยก็ในเรื่องที่ว่าทั้งสองไม่มีทางหวนคืน
รุ่นพี่จงอินกับคยองซูกลับมารีเทิร์นกันงั้นหรอ?
แล้วรุ่นพี่ชานยอลล่ะ?
หรือคยองซูจะจับปลาสองมือ?
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ
นาๆ ถูกส่งต่อกันไปอย่างรวดเร็วผ่านวงสนทนาผ่านตามรายร้านข้างทางและโซเชียลเน็ตเวิร์กอย่างรวดเร็ว
ยิ่งกับเรื่องคนดังประจำมหาลัยแล้วยิ่งไม่มีพลาด
แต่ที่มั่นใจได้ในตอนนี้ก็คือจงอินไม่มีเวลาเอาไปใส่ใจนัก รวมถึงคยองซูที่ในตอนนี้ความคิดในหัวตีกันจนแทบไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างอะไรเลย
รู้ตัวอีกทีก็ถึงห้องพักซะแล้ว
.. โดยที่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น
“เปิดห้องสิ”
น้ำเสียงแหบพร่าแปลกๆ ของจงอินกระซิบอยู่ข้างใบหูเล็กที่ขึ้นสีกว่าปกติ
คยองซูที่ตื้อๆ เบลอๆ ดูว่าง่ายปกติควานหาคีย์การ์ดมาเสียบเปิดประตูอย่างเผลอไผล
น้ำเสียงของจงอินแบบนี้คยองซูไม่ชินมันเอาซะเลย
.. รู้สึกเบาหวิวแปลกๆ
เหมือนอยากจะลืมโลกแล้วย้อนเวลากลับไปในโลกที่มีแค่เขากับจงอินเพียงสองคน
ไม่มีผู้หญิงคนอื่นมาคั่นกลาง แทนที่ของเขาอย่างเช่นในตอนนี้ ..
นี่เขากำลังทำหน้าที่เป็นชู้แฟนเก่าตัวเองอย่างนั้นหรอคนตัวเล็กเหยียดยิ้มอย่างสมเพชตัวเองอยู่ในใจ
นึกเกลียดความคิดด้านลบของตัวเอง
แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกคนย่อมมีด้านไม่ดีกันทั้งนั้น ..
ร่างบางรู้ดีว่าจมูกสันโด่งที่กำลังสูดดมซอกคอเขาราวกับโหยหาเมื่อหลายนาทีก่อนนั้นจงอินใช้มันกับใคร
ริมฝีปากที่กำลังไล่เลียผิวเนียนของเขา .. เมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อนมันถูกประทับอยู่บนตัวใคร
แต่รู้ไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี
จงอินไม่ใช่ของเขาแล้ว ยิ่งทำอย่างนี้ลับหลังหญิงสาวคนนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ปากนี้สมควรจะเป็นของเธอไม่ใช่ของเขา
.. สำนึกดีชั่ววูบมันทำให้คยองซูเผลอออกแรงดิ้นหนีให้หลุดจากพันธนาการครู่หนึ่ง
ก่อนจะถูกจงอินตรึงด้วยแขนแข็งแรง
“ไม่ดื้อสิครับตัวเล็ก” คำพูดอันอ่อนโยนส่งผลให้มือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงกำลังทุบตีอกแกร่งพยายามผลักออกให้ห่างแต่ร่างสูงไม่ยอมถดถอยหนี
ริมฝีปากร้อนเข้าฉวยกลีบปากบางรูปหัวใจที่กำลังสั่นระเรื่อไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่หวนกลับมาก่อนจะเลื่อนไปยังอวัยวะส่วนถัดมา
ปลายลิ้นเปียกชื้นไล้เลียบริเวณซอกคอหอมก่อนริมฝีปากหนาจะดูดดึงไปตามใบหูขบเม้มเบาๆอย่างรักใคร่
จุดอ่อนของคยองซูที่จงอินรู้จักดี
“อื้อ”
มือเล็กที่ทุบตีอีกฝ่ายกลับเปลี่ยนกลายเป็นคล้องคอช้าๆ
ถ่านไฟเก่ายังไงซะมันย่อมจุดติดกว่าเชื้อเพลิงใหม่อยู่แล้ว
ยิ่งกับไฟที่รู้จักร่างกายเขาดีซะยิ่งกว่าตัวเองที่ชื่อจงอินด้วยแล้ว
เป็นคยองซูนั่นแหล่ะที่พ่ายแพ้
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มคล้อยตาม
จงอินก็ดันแผ่นหลังแคบลงแนบสัมผัสกับเตียงโดยมีตัวเองทาบทับซ้ำลงไป ประกบปากซ้ำก่อนจะได้ยินถ้อยคำผลักไส
ลิ้นร้อนเข้าช่วงชิงความหวานจากโพรงปากอย่างแสนโหยหา
มือสากเริ่มลูบไล้ไปภายใต้ผ้าแม้ริมฝีปากปากจะยังไม่ถอดถอนออกจากกัน
มือขวาปลดกระดุมเสื้ออย่างชำนาญจนเผยผิวขาวของคนใต้ร่าง
ในที่สุดริมฝีปากหนาก็ละออกมาก่อนจะซุกไซร้ซอกคออีกครั้ง
ดูดดึงขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบอยู่หลายจุดยิ่งผิวขาวๆ ยิ่งเห็นชัด
อารมณ์ดิบทำให้เขากระชากเสื้อตัวหนาของคยองซูทิ้งอย่างไม่ไยดี
ไล้ริมฝีปากมาดูดดึงเม็ดตุ่มไตที่ชูชันรับอากาศหนาวๆ และอารมณ์กระสันที่จงอินเป็นคนสร้าง
“อื้อ..”
จงอินยังคงทุ่มความสนใจไปยังแผ่นอกคยองซู
ไล่เลียฝั่งซ้ายอย่างเชี่ยวชาญโดยที่ตุ่มไตฝั่งขวาก็ไม่มีการน้อยหน้าแต่อย่างใดเพราะมีนิ้วมือซุกซนคอยปรนเปรออยู่ไม่ห่างก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะเลื่อนลงไปยังแผ่นหน้าท้องแบนราบ
กวาดเรียวลิ้นไปตามหลุมสะดือสะอาด
จนคนตัวเล็กเกร็งน่าท้องสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียววูบ
“อื้ม มัน .. มะไม่..ดีนะ อึก..” คยองซูที่กัดฟัน
บอกปัดไปในเฮือกสุดท้ายเมื่อนึกถึงใบหน้าหญิงสาวแฟนตัวจริงของอีกฝ่ายแต่ร่างสูงทำเป็นหูทวนลมไปซะอย่างนั้น
จงอินนึกสนุกกับจิตใต้สำนึกของคยองซูนัก
เขาจะคอยดูว่าทำอย่างนี้แล้วปากเล็กนี่ยังจะร้องห้ามอยู่มั้ย
คิดได้ดังนั้นมือหนาก็ปลดกางเกงของคยองซูออกอย่างง่ายดาย
ลูบไปตามแนวสันของกระดูกหลังพร้อมทั้งขย้ำก้อนเนื้อกลมเต่งบริเวณบั้นท้ายอย่างหมั่นเขี้ยว
บีบครึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะย้ายมาทางด้านหน้า
คว้าหมับเข้ากับแก่นกายเล็กที่จับได้ถนัดมือกอบกุมไว้ก่อนจะรูดจากช้าไปเร็ว
ดวงหน้าคมมีรอยยิ้มพึงพอใจอยู่ตรงมุมปาก
เปลือกตาบางปิดลงยอมรับสัมผัสจากจงอินแต่โดยดี
.. คยองซูอ้อนวอนขอโทษโดฮีอยู่ในใจ
เขาไม่รู้หรอกว่าจงอินโผล่มายังสวนสาธารณะได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ
คงไม่ได้ไปส่งหญิงสาวกลับแน่ๆ
อาจจะบอกให้ขึ้นแท็กซี่กลับไปเองหรือบอกให้รออยู่ก่อนร่างบางก็ไม่อาจรู้ได้จริงๆ
เขารู้ตัวเองดีตั้งแต่คืนนั้นแล้วว่าคงต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้จงอินเขาถึงได้พยายามหนีหลบหน้าหลบตาอยู่ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา
หากปล่อยให้จงอินกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งฝ่ายที่จะต้องเสียเปรียบเสียทั้งตัวเสียทั้งใจก็คงไม่พ้นตัวเอง
หากแต่สุดท้ายแล้วจงอินก็เป็นฝ่ายชนะ คนอย่างโดคยองซูหนีไม่พ้น
จงอินจะได้ในสิ่งที่ต้องการและรอการทิ้งอีกครั้ง
คยองซูไม่รู้หรอกว่าคำว่า‘เริ่มต้นกันใหม่’ ของจงอินมันหมายความว่าอย่างไรและไม่อยากตั้งความหวังให้ตัวเองเสียใจเล่น
การไม่พูดไม่ได้หมายความว่าเขาจะโง่
แต่นอกจากรับสภาพเพราะคำหวานหูเพียงชั่วขณะแล้ว คนอย่างคยองซูเองก็ทำอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน
ร่างเล็กยอมหมดแล้วทุกสิ่งในค่ำคืนนี้
ความอ่อนแอที่ได้รับการปลอบประโลมเคลือบยาพิษของจงอินมันเหมือนดั่งเชื้อไฟ
เผาไหม้ความรู้ผิดแทบหมดสิ้น
หากสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้มันจะทำให้จงอินเอาตำแหน่งแฟนคืนมาจากโดฮี
แม้จะไม่ได้คืนให้เขา แต่เพียงแค่ไม่ต้องตกเป็นคนอื่นคนตัวเล็กก็ยอม ..
ความรู้สึกการเป็นคนพิเศษของจงอินคยองซูไม่พร้อมจะแบ่งหรือยกมันให้ใครได้ต่อ
จงอินพูดเองว่าจะจัดการทุกอย่างได้
หากเขาจะแกล้งทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้ลืมทุกสิ่งไปแล้วกลายเป็นความผิดบาป คยองซูเองก็พร้อมยอมรับอย่างเต็มใจ
“อ๊ะ..อ๊า”
เมื่อสวรรค์กำลังจะเปิดคยองซูกำลังจะไต่ถึง แต่แล้วจู่ๆ มันกลับหยุดชะงักลง ดวงตากลมโตที่หลับแน่นลืมตาขึ้นมาดูช้าๆ
ก่อนพบว่าอีกฝ่ายผละตัวออกไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอยู่นั่นเอง เพียงไม่นานจงอินก็กลับมาได้เนื้อตัวที่เปลือยเปล่า
ซิกแพ็คในแบบผู้ชายออกกำลังกายเรียกใบหน้าคยองซูให้แดงขึ้นจากที่แดงอยู่ได้เป็นอย่างดี
ร่างกายที่เขาแสนคิดถึง ..
“มองต่อสิ” คำพูดเชิงล้อเลียนถูกส่งออกมาจากร่างสูง
เมื่อเห็นว่าตัวเองโดนจับได้คยองซูจึงรีบหลุบสายตาหนีหลบตา
“..”
คยองซูไม่ตอบโต้อะไรหากแต่ทั่วทั้งร่างกายขาวกลับแดงจัดขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
“หึ” จงอินส่งเสียงทิ้งท้ายเท่านั้นก่อนจะกลับมาคว้าแกนกายเล็กที่ตอนนี้ชี้โด่ตามแรงอารมณ์จากการรูดดึงของเขาเมื่อครู่มารูดรั้งอีกครั้ง
“อ๊า อ๊า ไม่ไหวแล้ว” ขยับมือถี่ๆ
อยู่อีกสักพักจนในที่สุดคยองซูก็ปลดปล่อยน้ำคาวออกมาเต็มมือหนา
จงอินเลือกที่จะไม่ใช้นิ้วเป็นตัวเบิกทางอย่างเคย เขาอยากเข้าไปในตัวคยองซูแบบนี้จึงเอี้ยวตัวไปหยิบขวดวาสลีนข้างหัวเตียงมายื่นให้ร่างเล็ก
“ทาให้หน่อย” คยองซูที่เพิ่งเสร็จสมอารมณ์หมายเบิกตาโตขึ้นเงยสบเข้ากับจงอินราวกับถามย้ำว่าเอาจริงหรอเมื่อสบเข้ากับแววตาที่ไม่มีการล้อเล่นปนอยู่
คยองซูจึงจำใจรับขวดมาบีบครีมอย่างไม่ไม่มีทางเลือกละเลงครีมไปทั่วทั้งมือก่อนจะจับเข้าที่แก่นกายที่กำลังพองโตผงาดกล้าอยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งลูบไล้ไปทั่วอย่างระมัดระวัง
"อ่าห์ คยองซู ..ขยับมือเร็วหน่อยสิ
ซี้ด" หากใครจะตราหน้าว่าเขาโรคจิต จงอินคงต้องยอมรับอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ เขาชอบมือนิ่มๆ
ของคยองซูอย่างถึงที่สุด ร่างเล็กทำตามอย่างว่าง่ายเขารู้ดีว่าจงอินชอบให้ทำอย่างนี้ที่สุด
อารมณ์ความต้องการมันแทรกซ้อน แทนที่จิตใต้สำนึกไปหมดแล้ว
“พอก่อน จะเอาแล้วนะ” จงอินที่ตอนนี้ลูกชายพรั่งพร้อมไปด้วยสารหล่อลื่นฉุกเฉินอย่างวาสลีนดันร่างบางลงบนเตียงอีกครั้ง
จับขาทั้งสองข้างแยกกว้างออกจนเห็นช่องทางสีหวานเอ่ยด้วยคำพูดหยาบโลน จนคยองซูที่นอนอยู่ต้องหันมาค้อนให้
“อ๊ะ
สะ..เสียว” มือหนาจับส่วนปลายของความใหญ่โตถูไถอยูตรงทางเข้าอย่างหยอกล้อ
จนคนใต้ร่างต้องซี๊ดปากเกร็งส่วนภายในเรียกร้องโดยไม่รู้ตัว
“อ่าห์” จงอินยังคงสนุกกับการกลั่นแกล้งคยองซูแม้ตัวเองจะทรมาน
“จะเข้าก็เข้าสักทีเถอะ”
จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว คนตัวเล็กกัดฟันพูดประโยคร้องขออันน่าอายออกมา
จงอินชอบแกล้งโดยเฉพาะในเวลานี้ เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง
ความใหญ่โตแทรกลงใจกลางแคบอย่างเต็มรัก
และเพราะไม่ได้เบิกทางก่อนความเจ็บจึงแล่นเข้ามาแต่ก็ไม่ได้มากมายนักเหตุเพราะความเปียกชื้นที่มีอยู่ก่อน
แก่นกายใหญ่ค่อยๆ ถูกกลืนกินช้าๆ
ความคับแน่นภายในทำเอาคนทั้งคู่ต้องร้องครางออกมาด้วยแรงอารมณ์แม้จะยังไม่ได้ขยับมากเท่าไหร่นัก
"อ๊ะ อ๊า ขยับอีกนิด" เล็บทั้งสองข้างจิกเข้ากับไหล่หนาอย่างเคย
จงอินค่อยๆ เติมเต็มคยองซูทีละช้าๆ
“ใจเย็นสิคนดี” จงอินออกแรงสะโพกมากขึ้นเมื่อเห็นว่าคยองซูเริ่มปรับตัวได้แล้วจึงเริ่มใส่ความแรงมากขึ้น
แรงขยับถาโถมที่มากเพิ่มเป็นเท่าตัวส่งผลให้ทั่วทั้งร่างกระสันวาบไปหมดจนเรียวขาเล็กจำต้องอ้ากว้างตอบรับแรงกระแทกให้เต็มที่
ริมฝีปากร้อนยังคงซุกซนไล้ดูดสร้างรอยตามลำคอเล็กอย่างไม่หยุดหย่อน
สะโพกแกร่งก็ยังคงกระแทกเรียกเสียงครางกระเส่าให้หลุดครางออกมาได้อย่างแรงดีไม่มีตก
“โอ๊ว
อึก อ๊ะ อีกนิด..” คยองซูร้องครวญครางไม่เป็นภาษาอย่างน่าเอ็นดูนักในความคิดของคนคุมเกมอย่างจงอิน
“ฮ๊า
อึก วะ..วันนี้..จงอินปะ..เป็นของเรา”
จงอินจัดให้ตามความประสงค์ของคยองซูด้วยการเพิ่มแรงถี่ๆ
จนร่างเล็กทั้งร่างสั่นพร่าไปหมดด้วยความกระสั่น
ความคิดในใจทำให้เผลอพลั้งหลุดปากพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เป็นของฉันหรอ”
ร่างสูงถามซ้ำในขณะสะโพกกระแทกย้ำไปยังจุดกระสันคยองซูไม่หยุด
“อ๊ะ อื๊ม.. ใช่ อื้อ”
“เป็นของฉันก็ต้องครอบครองฉัน”
“ยะ..ยังไง”
คยองซูที่ในขณะนี้ตัวแดงสีหน้าบิดเกลียวไปด้วยความเสียวซ่าน ลืมความยางอายที่ควรมีไปหมดสิ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“ขึ้นให้หน่อย”
ว่าเพียงเท่านั้นก็จัดการถอนแก่นกายออกมาจนร่างบางรู้สึกวูบโหวงไปไปชั่วครู่
ด้วยอารมณ์ค้างเติ่งที่ไม่สามารถหยุดได้คยองซูจำใจนั่งขึ้นยองๆ
คร่อมอีกฝ่ายกลางลำตัว นึกเจ็บใจตัวเองที่ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่เสมอ
“อ๊า
อื๊อ” เพียงแค่กดกายลงเพียงเล็กน้อย เสียงเล็กที่แหบพร่าก็ร้องออกมาดังลั่น
เขาไม่เคยชินกับการออนท็อปให้จงอินสักที ไม่ว่าจะตอนนี้หรือที่ผ่านมา
“อ่าห์
จับมันแบบนั้น ค่อยๆ ใส่ลงไปแบบเมื่อก่อน ลึกๆ” จงอินครางออกมาอย่างสุขสมกับสิ่งที่ร่างเล็กกำลังกระทำ
คยองซูเองที่รู้สึกได้ว่าแก่นกายอีกฝ่ายเข้ามาลึกว่าปกติถึงกับเข่าสั่นทรงตัวไม่อยู่นั่งทับจะมิดลำตัวกดสะโพกลงไปช้าๆ
อย่างรู้จังหวะ ประสานนิ้วมือทั้งห้าเข้ากับนิ้วมือของอีกฝ่ายไว้
“โอ๊ยจงอิน
มะ..มันเสียวไปหมด อึก..อ๊า”
“ลึกๆ หน่อยตัวเล็ก .. อืม”
เสียงแหบพร่าตอบสนองรับด้วยแรงปรารถนาจากกามารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงสุด
ร่างเล็กปรับระดับความเร็วในการขยับขึ้นทันทีที่ปรับตัวได้
จนในที่สุดร่างสูงก็อดทนไม่ไหว
ลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่สองส่วนของคนทั้งคู่ยังประสานกันอยู่ มือหนาจับเอวบางของคนที่เป็นฝ่ายทำเกมให้หยุดลงก่อนก่อนจะย้ายไปเป็นฝ่ายสวนกายกระแทกแทน
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นโดยไร้ซึ่งความสนใจ
“ละ..ลึกไปแล้ว..จงอิน”
คยองซูเอ่ยบอกเสียงสั่น ใบหน้าซุกลงกับซอกคออีกฝ่ายเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มกาย
“พร้อมกันนะ”
ริมฝีปากอุ่นประทับตามซอกคอเล็กอีกครั้งแล้วผลักร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียงกระแทกด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะคำรามเสียงสุดท้าย
“อ๊ะ ไม่ไหว ..จะ..จะถึงแล้ว อ๊าา” น้ำคาวอุ่นถูกฉีดเข้าช่องทางรักของคยองซูอย่างเต็มแรง
ไม่มีถุงยาง ไม่มีเครื่องป้องกันอะไร เพราะไม่มีใครได้กลับมาอะไรแบบนี้กันอีกครั้งภายในของคยองซูยังคงตอดขมิบเพื่อคายสิ่งแปลกปลอมออกมา
จงอินกระแทกกระทันอีกสองสามทีจึงถอนแก่นกายออกมา
หลังที่ปลดปล่อยได้ครู่หนึ่งจงอินก็จัดที่นอนทำความสะอาดเบื้องต้นเรียบร้อย
เขาเหนื่อยเกินกว่าจะไปเข้าห้องน้ำในเวลานี้ อีกอย่างมันอาจจะไม่จบเพียงแค่นี้ก็ได้ขอนอนเอาแรงสักครู่ก่อน
.. ก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบข้างหูคยองซู
“ฉันไม่ได้ทำแค่เพราะอยากหรอกนะ .. ตัวเล็ก”
พูดเบาๆ พลางจูบขมับล้มตัวนอนเคียงข้างคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้
TALK♡
คำบางคำมันเรทไปเปล่าอ่ะ 5555555555 เราขอโทษ T_T
พยายามจะใส่ความรู้สึกของคยองซูให้สื่อออกมาได้มากที่สุด
แต่เหมือนยังไม่พอไงไม่รู้ 5555
ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยาวนานมากจริงๆ
ใช้นานแบบฟุตๆ ตั้งความหวังกับมันไว้มาก
ไม่รู้ว่าทุกคนจะพอใจจะชอบมันกันมั้ย
แต่เราเขียนเต็มที่แล้วจริงๆ
Y_Y
ยังไงก็ฝากคอมเม้นต์+ติดแท็ก ด้วยนะคะ <3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น