- k a i s o o f o u r t h ♡
-
b e d i s f i r e
เมื่อตระหนักได้ว่ากำลังจะเกิดสิ่งที่ไม่สมควรขึ้นคยองซูจึงรีบรวบรวมสติที่ไม่ค่อยจะเหลือพอเท่าไหร่นักให้หลุดพ้นไปจากนี้เร็วที่สุด
" จะทำอะไรน่ะ !!! " มือเล็กผลักอกแกร่งทั้งสองออกด้วยแรงที่มีแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนักมือหนาข้างซ้ายที่กักร่างเล็กไว้เลื่อนมาจับใบหน้าหวานก่อนจะประกบจูบอย่างดูดดื่มเต็มไปด้วยความร้อนแรงและเจือไปด้วย
.. ความโมโหหึง
ส่วนมือข้างขวาก็ทำงานอย่างดีคลำลูกบิดประตูที่เสียบคีย์การ์ดไว้อยู่ก่อนแล้วก่อนจะบิดเข้าไปหลังจากเข้าไปในตัวห้องแล้วจงอินก็ใช้เท้าด้านหนึ่งดันปิดประตูมือก็ผลักให้แผ่นหลังของคยองซูแนบชิดไปกับผนังประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง
" จงอิน!!!
" สรรพนามห่างเหินถูกยกทิ้งไปกลายเป็นชื่อเรียกอันคุ้นชิน
ดวงตากลมเบิกขึ้นโตกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงการคุกคามจากที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่ากลีบปากถูกดูดดึงอย่างโหยหายิ่งนักสายตาที่ทอดมองมาของจงอินทำให้ใจสั่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
นี่มันไม่ถูกต้อง ..
มันไม่สมควรเลยสักนิด
คยองซูหันหน้าไปอีกด้านพยายามจะเบี่ยงหนีสัมผัสที่คุกคามตัวเองหากแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนักกลับยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้จงอินได้ซุกไซร้คอได้ง่ายกว่าเดิมเป็นสองเท่า
" จงอิน .. อย่า "
ในที่สุดความพยายามของคยองซูก็สำเร็จความรำคาญเรียกจงอินที่ดื่มด่ำกับซอกคอขาวให้เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาขุ่นมัว
" มองตาฉัน " คำสั่งสั้นๆ
ที่ออกมาพร้อมกับการจับคางแน่นทำเอาคยองซูสั่นผวาไปหมดเบี่ยงหน้าหนีไปไหนไม่ได้อีกต่อไป
" มันไม่ถูกต้อง
เราเลิกกันแล้ว .. " น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่แสนนานหลั่งใหลออกมาอย่างสุดกลั้นอีกทั้งมือสองข้างพยายามทั้งขยุ้มเสื้อทั้งดันร่างไหล่อีกคนให้ออกห่างแต่กลับเป็นการปลุกเร้าอารมณ์จงอินให้มากขึ้นกว่าเดิม
" มันถูกต้อง "
จงอินว่าอย่างดึงดันก่อนจะประกบจูบลงบนเปลือกตานานนับนาทีราวกับต้องการปลอบประโลมสัมผัสบางเบาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอ่อนหวานรสจูบที่เคล้าไปด้วยความเสน่ห์ผสมผสานไปกับความคิดถึงทำให้มือเล็กสองข้างที่เคยผลักดันกลายเป็นลู่ลงช้าๆ
เปลี่ยนเป็นบีบไหล่ร่างหนากลับอย่างยอมจำนน
" อึก..
"
" ตัวเล็กฉันต้องการนาย
" บอกความต้องการพร้อมทั้งผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า
หวานไปทั้งตัว หวานเหมือนเดิม
หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น
ร่างสูงไล้ลิ้นโลมเลียไปทั่วลำคอขาวทั้งจูบดูดดึงจนเกิดรอยแดงสีกุหลาบตามลำคอก่อนจะย้ายไปบริเวณหลังหูแหย่ลิ้นร้อนไปหยอกล้อทักทายให้คนตัวเล็กรู้สึกวูบวาบเล่นก่อนจะค่อยๆ
เปลี่ยนเป้าหมายมาตามปลายคางไหปลาร้า
แอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในร่างกายตอนนี้ปลุกเร้าให้จงอินทำในสิ่งที่พยายามจะหลีกเลี่ยงมาตลอด
คิดถึงร่างกายหอมหวานนี้
ต้องการประทับตราเป็นเจ้าของร่างกายนี้
.. อีกครั้ง
" คิดถึง "
หมดแล้วซึ่งสติที่มีคยองซูยอมจงอินหมดแล้วทุกอย่างความพยายามเข้มแข็งถูกพังทลายลงอย่างง่ายด้วยประโยคเพียงสั้นๆ
ร่างกายเกร็งขึ้นอีกครั้งเมื่อจงอินปลดเสื้อชุดนอนตัวเดิมที่คยองซูใส่ไปรับก่อนจะโยนทิ้งไปตามพื้นอย่างไม่ใส่ใจ
เรียวลิ้นที่ช่ำชองไล้ตรงลงมาตรงบริเวณยอดอกดื่มกินราวกับหิวโหยผลัดกันทั้งสองข้างอย่างไม่ให้ข้างไหนน้อยหน้าไปกว่ากันเรียกความเสียวซ่านของคนในอ้อมแขนได้เป็นอย่างดี
" อ๊ะ! จะ .. จงอะอิน .. "
มือเล็กที่เคยจับอยู่บริเวณไหล่บัดนี้กลับเปลี่ยนไปขย้ำผมของร่างหนาที่ก้มๆ เงยๆ
อยู่บริเวณอกตัวเองเป็นการระบายความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมา
เมื่อเงยหน้ามองสีหน้าของคนที่ยืนติดผนังที่ตอนนี้สีหน้าขึ้นสีบิดเกลียวไปด้วยกามอารมณ์ก็ทำเอาจงอินแทบสิ้นความอดทนที่มีอยากจะถาโถมตัวตนใส่คนตัวเล็กใจจะขาดแต่เขารู้ว่าเวลานี้ยังไม่พร้อมเขายังไม่อยากให้คยองซูรู้สึกถึงว่าตัวเองเป็นที่ระบายความใคร่มากไปกว่านี้
อารมณ์ขึ้นสูงอย่างไม่สามารถฉุดรั้งได้อีกต่อไปเมื่อจงอินก้มลงไปต่ำกว่าเหนือขอบกางเกงใช้ปากดูดดึงอย่างหยอกเย้าแม้จะยังไม่ปลดซิบออกมาแก่นกายเล็กที่ดูไม่พิษสงอะไรโป่งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดน้ำใสเริ่มเปียกจนเป็นวง
" ฮื่อ จะ .. จงอิน
" ไม่รู้ว่าจงอินเอาเวลาไหนไปรูดรั้งกางเกงของคยองซูที่บัดนี้ร่นลงไปยังพื้นข้างล่างแล้วและยังไม่ทันที่คยองซูจะเอ่ยปากห้ามจงอินก็ใช้ปากเข้าไปทักทายดูดกินเจ้าสิ่งนั้นเสียแล้ว
" อ๊ะ .. ยะอย่า .. อ๊า " เมื่อได้ยินเสียงปฏิเสธที่แผ่วปลายดังออกมาจากริมฝีปากเล็กจงอินจึงงับตั้งแต่ปลายส่วนยันส่วนโคนขึ้นลงรัวและเร็วขึ้นด้วยความหมั่นไส้
ทีหลังจะปฏิเสธน่ะ
ช่วยให้มันเต็มปากเต็มคำมากกว่านี้หน่อยสิ
" อ๊ะ อ๊า พะ
พอได้แล้ว ฮื่อ สะ เสียว .. " จงอินเก่งเกินไปไม่ว่าจะสัมผัสจุดตรงไหนก็เรียกเสียงครางกระเส่าจากคยองซูได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะเวลาย้ำๆ
ตรงบริเวณส่วนปลายแล้วด้วยส่วนเอ็นยิ่งขยายขึ้นตามการปลุกปั้น
ไม่มีใครรู้จักร่างกายนี้ไปมากกว่าเขาอีกแล้วแม้แต่เจ้าตัวเองก็เถอะ
จงอินเชื่อแบบนั้น
และมันน่าจะจริงซะด้วย
เมื่อความเสียวซ่านมันมากเกินไปจนแทบล้นยิ่งเมื่อจะถึงที่สุดของปลายทางแล้วด้วยคยองซูไม่สามารถยืนด้วยขาทั้งสองข้างของตัวเองอีกต่อไปแต่แล้วทุกอย่างก็สะดุดลงเมื่อปากหนาที่คอยครอบงำแก่นกายเล็กรูดรัวอย่างรวดเร็วจนแทบจะส่งเขาขึ้นสวรรค์อยู่แล้วหยุดลง
" จงอิน .. อึก ทะ
ทำสิ " ความอายได้หายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงแต่ความใคร่
ต้องการตอนนี้เดี๋ยวนี้
" หึ
คืนนี้ยังอีกยาวไกลน่าเด็กน้อย " ว่าเพียงเท่านั้นก็ตวัดคนในอ้อนแขนขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวพาร่างเปลือยเปล่าวางลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองพร้อมทั้งโถมตัวขึ้นคร่อมคนข้างล่าง
จงอินยกมือรูดแก่นกายเล็กที่สั่นระริกอีกครั้งรัวและเร็วจนน้ำสีขาวขุ่นทะลักออกเต็มมือไม่รอช้าให้เสียจังหวะใช้ปลายนิ้วกลางที่เลอะไปด้วยคราบของเจ้าตัวป้ายเข้าที่ช่องทางด้านหลังคนตัวเล็กที่เพิ่งปลดปล่อยนอนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยเบิกตากว้างขึ้นมาอีกครั้ง
" ไม่นะ!!!
"
หากแต่ช้าไปเสียแล้ว
" ไม่ได้ทำซะนาน
อย่าเกร็งล่ะ "
" อ๊ะ!!!
"
อาจเป็นเพราะไม่มีใครได้สัมผัสนานทั้งชีวิตก็มีแค่จงอินเท่านั้นนับตั้งแต่ที่เลิกกันไปเวลาก็ผ่านไปหลายเดือนอยู่คงไม่แปลกหากจะคับแน่นจนเจ้าตัวเจ็บปวดไปหมดแม้จะใส่ลงไปเพียงแค่นิ้วก็ตาม
" คยองซูอย่าเกร็ง
" จงอินค่อยๆ ชักนิ้วเข้าออกเบาๆ เป็นการเปิดทางเมื่อเห็นว่าลื่นขึ้นแล้วจึงส่งนิ้วชี้เพิ่มไปอีก
คับแน่นแน่นเสียจนแทบอยากจะเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่น ..
จากความเจ็บค่อยๆ แปรเปลี่ยนความเสียว
นิ้วยาวที่รัวเข้ามาในช่องทางปลุกความวาบหวามทั่วช่องท้องในตัวคยองซูเป็นอย่างดีจนเผลอยกสะโพกตอบรับการสาวนิ้วอย่างลืมตัว
" อ๊ะ อีก อีกนิด จงอิน
ฮ๊า อีกนิด "
เจ้าของชื่อที่ถูกครางถึงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าใกล้จะเสร็จเป็นครั้งที่สองจึงค่อยๆ
ทำท่าจะถอนนิ้วออกส่งผลให้ตัวเล็กยกสะโพกตามอย่างกลัวจะสูญเสียไป
" ยัง
ยังไม่ใช่ตอนนี้ " ว่าเพียงเท่านั้นก็ดึงนิ้วออกมาจับมือร่างบางคว้าเข้าที่แก่นกายของตัวเองพร้อมทั้งส่งคำถามไปยังคนที่ขุ่นมัวจากอารมณ์ไม่ถึงที่หมาย
" คิดถึงมันมั้ย?
"
คำถามน่าอายเรียกสายตาเขินอายจากคยองซูได้เป็นอย่างดียิ่งเมื่อมือหนาจับมือคยองซูที่วางอยู่บนนั้นพลางขยับด้วยแล้ว
. . ทั้งตัวแทบจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเลยทีเดียว
" ซี้ด "
การช่วยตัวเองผ่านมือคนตัวเล็กทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
จงอินปล่อยมือคยองซูออกก่อนจะผลักร่างเล็กลงไปนอนกับเตียงอีกครั้งชันขาร่างบางขึ้นจนเห็นช่องทางสีสวยก้มลงดูดเลียสักพักจึงส่งนิ้วเดิมไปทักทายสองสามทีก่อนจะยัดแท่งร้อนของตัวเองลงไป
" อ๊ะ เจ็บ ฮึก จะเจ็บอ่ะ "
เมื่อได้ยินดังนั้นจงอินจึงหยุดนิ่งครู่หนึ่งให้ช่องทางเล็กได้ปรับตัวก่อนแม้ว่าตัวเขาเองจะถูกรัดแน่นไปหมด
" เดี๋ยวก็ดีขึ้น
นายเองรู้ดีนี่ " ว่าเพียงเท่านั้นก็โน้มตัวลงไปจูบขมับคนเบื้องล่างราวกับต้องการปลอบขวัญก่อนจะขยับสะโพกเริ่มด้วยความเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป
จนกระทั่งร่างบางขมิบตอดรัดโดยไม่รู้ตัว
" ทนไม่ไหวแล้ว
ถ้าเจ็บก็ทำอย่างที่เคยทำซะ "
ส่งเสียงสั่งออกไปก่อนจะเริ่มออกแรงโยกสะโพกให้แรงขึ้นตามแรงอารมณ์
" อื้ออ อ๊ะ อ๊า "
แรงที่ใส่ลงมาไม่ยั้งส่งผลให้คยองซูยกมือขึ้นจิกแผ่นหลังจงอินแน่นอย่างที่เคยทำ
" ตกลง ..
นายคิดถึงมันรึเปล่า " คำถามเดิมที่ถูกส่งมาด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้นมากกว่าเก่า
" ซี้ดด
คิดถึงอะ..อะไร " ลืมไปจนหมดสิ้มนบัดนี้คยองซูไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรหมดแล้วรับรู้ได้เพียงอย่างเดียว
เสียว ..
" อันนี้น่ะ
คิดถึงรึเปล่า " จงอินครางในลำคอก่อนจะกดแก่นกายลึกลงกว่าปกติราวกับต้องการจะบอกว่านี่แหล่ะคือสิ่งที่เขาถามถึง
" ฮื่ออ คะ.คิดถึง
อ๊า " คนตัวเล็กครางจนตัวโยนเมื่อโดนจุดกระสันเข้าไปเต็มรัก
" อ่า .. คยองซู .. ว่าไง "
ช่องทางเล็กบีบแน่นจนสติจงอินแทบกระเจิดกระเจิงแต่ก็ยังไม่วายอยากแกล้งเด็กน้อยอีก
" คะ.. คิดถึง ..
ขะของจงอิน " และคำตอบที่ร่างบางส่งออกมาก็ทำให้จงอินแทบจะคลั่งตายขยับสะโพกถี่รัวจนคนที่โดนกระแทกจุดกระสันย้ำๆ
อย่างคยองซูขึ้นสวรรค์เป็นครั้งที่สอง
หลังจากส่งคนตัวเล็กไปเพียงไม่กี่นาทีจงอินก็โรมรันไปกับซอกคอขาวจนเกิดรอยแดงมากขึ้นกว่าเดิมหลายจุดพลางขยับสะโพกโถมกายเข้าใส่ร่างบางตามขึ้นไปติดๆ
พร้อมทั้งฉีดน้ำอุ่นวูบเข้าไปในช่องทางจนคยองซูสะดุ้งอีกครั้ง
" ฉันเองก็ .. คิดถึงนาย
"
เสียงกระซิบตอบหลังจากถึงฝั่งฝันกันไปแล้วดังแผ่วเบาบริเวณหูคนตัวเล็ก
.. หากทว่าน่าเสียดายที่เจ้าตัวกลับเหนื่อยจนหลับไปก่อนแล้วเสียนี่ . .
TALK♡
เป็นเอ็นซีที่เราตั้งใจแต่งมากๆ
เลยอยากใส่ความรู้สึกของทั้งสองคนให้มากว่านี้แต่ก็ได้แค่นี้งะ T _ T
เราจะพยายามเขียนให้ดีขึ้นกว่านี้น้า
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านของเรา
ขอโทษที่ทำให้ยุ่งยากต้องแปะเมลนะเตง
U _ U
ส่งตกหล่นช้ายังไงขออภัยอีกครั้งกั๊บ
เม้นต์ติชม+แท็กได้ที่ #ไคโด้สติล
หรือ http://my.dek-d.com/lilopop/writer/viewlongc.php?id=1142617&chapter=6
เอนจอยด์รีดดิ้ง !!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น