chapter 13 - dangerous feeling ✈

- k a i s o o t h i r t e e n ♡ -

d a n g e r o u s   f e e l i n g s

            คนตัวเล็กซุกตัวอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งเป็นภาพที่ชวนโดนมองได้เป็นอย่างดี ย่านหาลัยแม้เวลาจะเลยเที่ยงคืนแล้วแต่ทั่วทั้งย่านกลับยังคงครึกครื้นอยู่อาจจะยิ่งกว่าตอนกลางวันเสียด้วยซ้ำ แสงสีเสียงยามค่ำคืนเป็นเครื่องผ่อนคลายความตึงเครียดจากการเรียนในยามเช้า ทุกเรื่องถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นข้อสนทนาระหว่างการดื่ม ทั้งเรื่องของตัวเอง เรื่องของเพื่อน และเรื่องของคนอื่น ..

            เสียงเพลงดังอึกทึกออกมาภายนอกร้านข้างทาง เสียงพูดคุยดังกระหึ่มทั่วทั้งตรอกซอกซอยสำหรับนักศึกษานี้ ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติจนกระทั่ง .. ผู้ชายที่ชื่อคิมจงอินเดินผ่าน หากเดินผ่านเพียงปกติอาจจะมีพูดคุยหรือชักชวนให้ดื่มเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่สำหรับในเวลานี้ .. เวลาที่มีคยองซูอยู่ในอ้อมแขน

            เหล่าบรรดานักศึกษาที่นั่งเรียงรายอยู่บริเวณนั่งชิล ต่างพากันจ้องมองผู้มาใหม่กันอย่างไม่วางตา ยิ่งคนดังอย่างคิมจงอินและประธานรุ่นพี่สองประจำนิเทศฯอย่างโดคยองซูแล้วล้วนเป็นที่จับตามองทั้งสิ้น

            สายตาตื่นตระหนกปนไม่เข้าใจนับสิบถูกพุ่งความสนใจไปยังเจ้าตัวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย  แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่มันจะเกิดขึ้นต่อไปในวันพรุ่งนี้ก็คือ .. ฉาวทั้งมหาลัยแน่ๆ

            ตามสายข่าวที่เล่าลือหลังจากที่ทั้งสองคนเลิกกันอย่างเป็นทางการแล้วก็คือ จงอินกลับไปเที่ยวเหมือนเดิมและดูเหมือนว่าจะมีแฟนใหม่เป็นดาวบัญชีปีหนึ่งเมื่อไม่กี่วันมานี้ ทั้งสองเลิกกันได้ดีโดยกลับไปคงสถานะพี่น้องโดยไม่มีทางหวนคืนใหม่ได้ จงอินขี้เบื่อไม่มีทางกลับมาใช้ของซ้ำซึ่งใครๆ ก็รู้ ซึ่งต่อมาดูเหมือนว่าชานยอลเพื่อนในกลุ่มของจงอินกลับเป็นฝ่ายเริ่มออกตัวจีบคยองซู ความสัมพันธ์ซับซ้อนที่ดูลงเอยดีแม้จะดูแปลกๆ ชวนหมั่นไส้คยองซูไปสักหน่อย

            แต่วันนี้ดูเหมือนจะต้องแก้ข่าวกันอีกยาว ..

            อย่างน้อยก็ในเรื่องที่ว่าทั้งสองไม่มีทางหวนคืน

            รุ่นพี่จงอินกับคยองซูกลับมารีเทิร์นกันงั้นหรอ?

            แล้วรุ่นพี่ชานยอลล่ะ?

            หรือคยองซูจะจับปลาสองมือ?

            เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นาๆ ถูกส่งต่อกันไปอย่างรวดเร็วผ่านวงสนทนาผ่านตามรายร้านข้างทางและโซเชียลเน็ตเวิร์กอย่างรวดเร็ว ยิ่งกับเรื่องคนดังประจำมหาลัยแล้วยิ่งไม่มีพลาด แต่ที่มั่นใจได้ในตอนนี้ก็คือจงอินไม่มีเวลาเอาไปใส่ใจนัก รวมถึงคยองซูที่ในตอนนี้ความคิดในหัวตีกันจนแทบไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างอะไรเลย

            รู้ตัวอีกทีก็ถึงห้องพักซะแล้ว .. โดยที่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น

             “เปิดห้องสิ” น้ำเสียงแหบพร่าแปลกๆ ของจงอินกระซิบอยู่ข้างใบหูเล็กที่ขึ้นสีกว่าปกติ คยองซูที่ตื้อๆ เบลอๆ ดูว่าง่ายปกติควานหาคีย์การ์ดมาเสียบเปิดประตูอย่างเผลอไผล 

           

            น้ำเสียงของจงอินแบบนี้คยองซูไม่ชินมันเอาซะเลย .. รู้สึกเบาหวิวแปลกๆ เหมือนอยากจะลืมโลกแล้วย้อนเวลากลับไปในโลกที่มีแค่เขากับจงอินเพียงสองคน ไม่มีผู้หญิงคนอื่นมาคั่นกลาง แทนที่ของเขาอย่างเช่นในตอนนี้ ..

            นี่เขากำลังทำหน้าที่เป็นชู้แฟนเก่าตัวเองอย่างนั้นหรอคนตัวเล็กเหยียดยิ้มอย่างสมเพชตัวเองอยู่ในใจ

            นึกเกลียดความคิดด้านลบของตัวเอง แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกคนย่อมมีด้านไม่ดีกันทั้งนั้น .. ร่างบางรู้ดีว่าจมูกสันโด่งที่กำลังสูดดมซอกคอเขาราวกับโหยหาเมื่อหลายนาทีก่อนนั้นจงอินใช้มันกับใคร ริมฝีปากที่กำลังไล่เลียผิวเนียนของเขา .. เมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อนมันถูกประทับอยู่บนตัวใคร 

            แต่รู้ไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี จงอินไม่ใช่ของเขาแล้ว ยิ่งทำอย่างนี้ลับหลังหญิงสาวคนนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ปากนี้สมควรจะเป็นของเธอไม่ใช่ของเขา .. สำนึกดีชั่ววูบมันทำให้คยองซูเผลอออกแรงดิ้นหนีให้หลุดจากพันธนาการครู่หนึ่ง ก่อนจะถูกจงอินตรึงด้วยแขนแข็งแรง

            “ไม่ดื้อสิครับตัวเล็ก” คำพูดอันอ่อนโยนส่งผลให้มือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงกำลังทุบตีอกแกร่งพยายามผลักออกให้ห่างแต่ร่างสูงไม่ยอมถดถอยหนี ริมฝีปากร้อนเข้าฉวยกลีบปากบางรูปหัวใจที่กำลังสั่นระเรื่อไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่หวนกลับมาก่อนจะเลื่อนไปยังอวัยวะส่วนถัดมา

            ปลายลิ้นเปียกชื้นไล้เลียบริเวณซอกคอหอมก่อนริมฝีปากหนาจะดูดดึงไปตามใบหูขบเม้มเบาๆอย่างรักใคร่ จุดอ่อนของคยองซูที่จงอินรู้จักดี

            “อื้อ” มือเล็กที่ทุบตีอีกฝ่ายกลับเปลี่ยนกลายเป็นคล้องคอช้าๆ ถ่านไฟเก่ายังไงซะมันย่อมจุดติดกว่าเชื้อเพลิงใหม่อยู่แล้ว ยิ่งกับไฟที่รู้จักร่างกายเขาดีซะยิ่งกว่าตัวเองที่ชื่อจงอินด้วยแล้ว

            เป็นคยองซูนั่นแหล่ะที่พ่ายแพ้

            เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มคล้อยตาม จงอินก็ดันแผ่นหลังแคบลงแนบสัมผัสกับเตียงโดยมีตัวเองทาบทับซ้ำลงไป ประกบปากซ้ำก่อนจะได้ยินถ้อยคำผลักไส ลิ้นร้อนเข้าช่วงชิงความหวานจากโพรงปากอย่างแสนโหยหา

            มือสากเริ่มลูบไล้ไปภายใต้ผ้าแม้ริมฝีปากปากจะยังไม่ถอดถอนออกจากกัน มือขวาปลดกระดุมเสื้ออย่างชำนาญจนเผยผิวขาวของคนใต้ร่าง ในที่สุดริมฝีปากหนาก็ละออกมาก่อนจะซุกไซร้ซอกคออีกครั้ง ดูดดึงขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบอยู่หลายจุดยิ่งผิวขาวๆ ยิ่งเห็นชัด อารมณ์ดิบทำให้เขากระชากเสื้อตัวหนาของคยองซูทิ้งอย่างไม่ไยดี ไล้ริมฝีปากมาดูดดึงเม็ดตุ่มไตที่ชูชันรับอากาศหนาวๆ และอารมณ์กระสันที่จงอินเป็นคนสร้าง

            “อื้อ..” จงอินยังคงทุ่มความสนใจไปยังแผ่นอกคยองซู ไล่เลียฝั่งซ้ายอย่างเชี่ยวชาญโดยที่ตุ่มไตฝั่งขวาก็ไม่มีการน้อยหน้าแต่อย่างใดเพราะมีนิ้วมือซุกซนคอยปรนเปรออยู่ไม่ห่างก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะเลื่อนลงไปยังแผ่นหน้าท้องแบนราบ กวาดเรียวลิ้นไปตามหลุมสะดือสะอาด จนคนตัวเล็กเกร็งน่าท้องสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียววูบ

            “อื้ม มัน .. มะไม่..ดีนะ อึก..” คยองซูที่กัดฟัน บอกปัดไปในเฮือกสุดท้ายเมื่อนึกถึงใบหน้าหญิงสาวแฟนตัวจริงของอีกฝ่ายแต่ร่างสูงทำเป็นหูทวนลมไปซะอย่างนั้น จงอินนึกสนุกกับจิตใต้สำนึกของคยองซูนัก เขาจะคอยดูว่าทำอย่างนี้แล้วปากเล็กนี่ยังจะร้องห้ามอยู่มั้ย

             คิดได้ดังนั้นมือหนาก็ปลดกางเกงของคยองซูออกอย่างง่ายดาย ลูบไปตามแนวสันของกระดูกหลังพร้อมทั้งขย้ำก้อนเนื้อกลมเต่งบริเวณบั้นท้ายอย่างหมั่นเขี้ยว บีบครึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะย้ายมาทางด้านหน้า คว้าหมับเข้ากับแก่นกายเล็กที่จับได้ถนัดมือกอบกุมไว้ก่อนจะรูดจากช้าไปเร็ว

            ดวงหน้าคมมีรอยยิ้มพึงพอใจอยู่ตรงมุมปาก

            เปลือกตาบางปิดลงยอมรับสัมผัสจากจงอินแต่โดยดี .. คยองซูอ้อนวอนขอโทษโดฮีอยู่ในใจ เขาไม่รู้หรอกว่าจงอินโผล่มายังสวนสาธารณะได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ คงไม่ได้ไปส่งหญิงสาวกลับแน่ๆ อาจจะบอกให้ขึ้นแท็กซี่กลับไปเองหรือบอกให้รออยู่ก่อนร่างบางก็ไม่อาจรู้ได้จริงๆ 

            เขารู้ตัวเองดีตั้งแต่คืนนั้นแล้วว่าคงต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้จงอินเขาถึงได้พยายามหนีหลบหน้าหลบตาอยู่ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา หากปล่อยให้จงอินกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งฝ่ายที่จะต้องเสียเปรียบเสียทั้งตัวเสียทั้งใจก็คงไม่พ้นตัวเอง หากแต่สุดท้ายแล้วจงอินก็เป็นฝ่ายชนะ คนอย่างโดคยองซูหนีไม่พ้น จงอินจะได้ในสิ่งที่ต้องการและรอการทิ้งอีกครั้ง

            คยองซูไม่รู้หรอกว่าคำว่า‘เริ่มต้นกันใหม่’ ของจงอินมันหมายความว่าอย่างไรและไม่อยากตั้งความหวังให้ตัวเองเสียใจเล่น การไม่พูดไม่ได้หมายความว่าเขาจะโง่ แต่นอกจากรับสภาพเพราะคำหวานหูเพียงชั่วขณะแล้ว คนอย่างคยองซูเองก็ทำอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน 

            ร่างเล็กยอมหมดแล้วทุกสิ่งในค่ำคืนนี้ ความอ่อนแอที่ได้รับการปลอบประโลมเคลือบยาพิษของจงอินมันเหมือนดั่งเชื้อไฟ เผาไหม้ความรู้ผิดแทบหมดสิ้น หากสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้มันจะทำให้จงอินเอาตำแหน่งแฟนคืนมาจากโดฮี แม้จะไม่ได้คืนให้เขา แต่เพียงแค่ไม่ต้องตกเป็นคนอื่นคนตัวเล็กก็ยอม ..

            ความรู้สึกการเป็นคนพิเศษของจงอินคยองซูไม่พร้อมจะแบ่งหรือยกมันให้ใครได้ต่อ จงอินพูดเองว่าจะจัดการทุกอย่างได้ หากเขาจะแกล้งทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้ลืมทุกสิ่งไปแล้วกลายเป็นความผิดบาป คยองซูเองก็พร้อมยอมรับอย่างเต็มใจ

            “อ๊ะ..อ๊า” เมื่อสวรรค์กำลังจะเปิดคยองซูกำลังจะไต่ถึง แต่แล้วจู่ๆ มันกลับหยุดชะงักลง ดวงตากลมโตที่หลับแน่นลืมตาขึ้นมาดูช้าๆ ก่อนพบว่าอีกฝ่ายผละตัวออกไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอยู่นั่นเอง เพียงไม่นานจงอินก็กลับมาได้เนื้อตัวที่เปลือยเปล่า ซิกแพ็คในแบบผู้ชายออกกำลังกายเรียกใบหน้าคยองซูให้แดงขึ้นจากที่แดงอยู่ได้เป็นอย่างดี ร่างกายที่เขาแสนคิดถึง ..

            “มองต่อสิ” คำพูดเชิงล้อเลียนถูกส่งออกมาจากร่างสูง เมื่อเห็นว่าตัวเองโดนจับได้คยองซูจึงรีบหลุบสายตาหนีหลบตา

            “..” คยองซูไม่ตอบโต้อะไรหากแต่ทั่วทั้งร่างกายขาวกลับแดงจัดขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

            “หึ” จงอินส่งเสียงทิ้งท้ายเท่านั้นก่อนจะกลับมาคว้าแกนกายเล็กที่ตอนนี้ชี้โด่ตามแรงอารมณ์จากการรูดดึงของเขาเมื่อครู่มารูดรั้งอีกครั้ง

          “อ๊า อ๊า ไม่ไหวแล้ว” ขยับมือถี่ๆ อยู่อีกสักพักจนในที่สุดคยองซูก็ปลดปล่อยน้ำคาวออกมาเต็มมือหนา

            จงอินเลือกที่จะไม่ใช้นิ้วเป็นตัวเบิกทางอย่างเคย เขาอยากเข้าไปในตัวคยองซูแบบนี้จึงเอี้ยวตัวไปหยิบขวดวาสลีนข้างหัวเตียงมายื่นให้ร่างเล็ก

            “ทาให้หน่อย” คยองซูที่เพิ่งเสร็จสมอารมณ์หมายเบิกตาโตขึ้นเงยสบเข้ากับจงอินราวกับถามย้ำว่าเอาจริงหรอเมื่อสบเข้ากับแววตาที่ไม่มีการล้อเล่นปนอยู่ คยองซูจึงจำใจรับขวดมาบีบครีมอย่างไม่ไม่มีทางเลือกละเลงครีมไปทั่วทั้งมือก่อนจะจับเข้าที่แก่นกายที่กำลังพองโตผงาดกล้าอยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งลูบไล้ไปทั่วอย่างระมัดระวัง

            "อ่าห์ คยองซู ..ขยับมือเร็วหน่อยสิ ซี้ด" หากใครจะตราหน้าว่าเขาโรคจิต จงอินคงต้องยอมรับอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ เขาชอบมือนิ่มๆ ของคยองซูอย่างถึงที่สุด ร่างเล็กทำตามอย่างว่าง่ายเขารู้ดีว่าจงอินชอบให้ทำอย่างนี้ที่สุด อารมณ์ความต้องการมันแทรกซ้อน แทนที่จิตใต้สำนึกไปหมดแล้ว 

            “พอก่อน จะเอาแล้วนะ” จงอินที่ตอนนี้ลูกชายพรั่งพร้อมไปด้วยสารหล่อลื่นฉุกเฉินอย่างวาสลีนดันร่างบางลงบนเตียงอีกครั้ง จับขาทั้งสองข้างแยกกว้างออกจนเห็นช่องทางสีหวานเอ่ยด้วยคำพูดหยาบโลน จนคยองซูที่นอนอยู่ต้องหันมาค้อนให้

            “อ๊ะ สะ..เสียว” มือหนาจับส่วนปลายของความใหญ่โตถูไถอยูตรงทางเข้าอย่างหยอกล้อ จนคนใต้ร่างต้องซี๊ดปากเกร็งส่วนภายในเรียกร้องโดยไม่รู้ตัว

            “อ่าห์” จงอินยังคงสนุกกับการกลั่นแกล้งคยองซูแม้ตัวเองจะทรมาน

            “จะเข้าก็เข้าสักทีเถอะ” จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว คนตัวเล็กกัดฟันพูดประโยคร้องขออันน่าอายออกมา จงอินชอบแกล้งโดยเฉพาะในเวลานี้ เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง

            ความใหญ่โตแทรกลงใจกลางแคบอย่างเต็มรัก และเพราะไม่ได้เบิกทางก่อนความเจ็บจึงแล่นเข้ามาแต่ก็ไม่ได้มากมายนักเหตุเพราะความเปียกชื้นที่มีอยู่ก่อน แก่นกายใหญ่ค่อยๆ ถูกกลืนกินช้าๆ ความคับแน่นภายในทำเอาคนทั้งคู่ต้องร้องครางออกมาด้วยแรงอารมณ์แม้จะยังไม่ได้ขยับมากเท่าไหร่นัก

            "อ๊ะ อ๊า ขยับอีกนิด" เล็บทั้งสองข้างจิกเข้ากับไหล่หนาอย่างเคย จงอินค่อยๆ เติมเต็มคยองซูทีละช้าๆ 

            “ใจเย็นสิคนดี” จงอินออกแรงสะโพกมากขึ้นเมื่อเห็นว่าคยองซูเริ่มปรับตัวได้แล้วจึงเริ่มใส่ความแรงมากขึ้น แรงขยับถาโถมที่มากเพิ่มเป็นเท่าตัวส่งผลให้ทั่วทั้งร่างกระสันวาบไปหมดจนเรียวขาเล็กจำต้องอ้ากว้างตอบรับแรงกระแทกให้เต็มที่

            ริมฝีปากร้อนยังคงซุกซนไล้ดูดสร้างรอยตามลำคอเล็กอย่างไม่หยุดหย่อน สะโพกแกร่งก็ยังคงกระแทกเรียกเสียงครางกระเส่าให้หลุดครางออกมาได้อย่างแรงดีไม่มีตก

            “โอ๊ว อึก อ๊ะ อีกนิด..” คยองซูร้องครวญครางไม่เป็นภาษาอย่างน่าเอ็นดูนักในความคิดของคนคุมเกมอย่างจงอิน

            “ฮ๊า อึก วะ..วันนี้..จงอินปะ..เป็นของเรา” จงอินจัดให้ตามความประสงค์ของคยองซูด้วยการเพิ่มแรงถี่ๆ จนร่างเล็กทั้งร่างสั่นพร่าไปหมดด้วยความกระสั่น ความคิดในใจทำให้เผลอพลั้งหลุดปากพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

            “เป็นของฉันหรอ” ร่างสูงถามซ้ำในขณะสะโพกกระแทกย้ำไปยังจุดกระสันคยองซูไม่หยุด

            “อ๊ะ อื๊ม.. ใช่ อื้อ”

            “เป็นของฉันก็ต้องครอบครองฉัน”

            “ยะ..ยังไง” คยองซูที่ในขณะนี้ตัวแดงสีหน้าบิดเกลียวไปด้วยความเสียวซ่าน ลืมความยางอายที่ควรมีไปหมดสิ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

            “ขึ้นให้หน่อย” ว่าเพียงเท่านั้นก็จัดการถอนแก่นกายออกมาจนร่างบางรู้สึกวูบโหวงไปไปชั่วครู่ ด้วยอารมณ์ค้างเติ่งที่ไม่สามารถหยุดได้คยองซูจำใจนั่งขึ้นยองๆ คร่อมอีกฝ่ายกลางลำตัว นึกเจ็บใจตัวเองที่ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่เสมอ

            “อ๊า อื๊อ” เพียงแค่กดกายลงเพียงเล็กน้อย เสียงเล็กที่แหบพร่าก็ร้องออกมาดังลั่น เขาไม่เคยชินกับการออนท็อปให้จงอินสักที ไม่ว่าจะตอนนี้หรือที่ผ่านมา

            “อ่าห์ จับมันแบบนั้น ค่อยๆ ใส่ลงไปแบบเมื่อก่อน ลึกๆ” จงอินครางออกมาอย่างสุขสมกับสิ่งที่ร่างเล็กกำลังกระทำ คยองซูเองที่รู้สึกได้ว่าแก่นกายอีกฝ่ายเข้ามาลึกว่าปกติถึงกับเข่าสั่นทรงตัวไม่อยู่นั่งทับจะมิดลำตัวกดสะโพกลงไปช้าๆ อย่างรู้จังหวะ ประสานนิ้วมือทั้งห้าเข้ากับนิ้วมือของอีกฝ่ายไว้

            “โอ๊ยจงอิน มะ..มันเสียวไปหมด อึก..อ๊า”

            “ลึกๆ หน่อยตัวเล็ก .. อืม” เสียงแหบพร่าตอบสนองรับด้วยแรงปรารถนาจากกามารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงสุด ร่างเล็กปรับระดับความเร็วในการขยับขึ้นทันทีที่ปรับตัวได้

            จนในที่สุดร่างสูงก็อดทนไม่ไหว ลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่สองส่วนของคนทั้งคู่ยังประสานกันอยู่ มือหนาจับเอวบางของคนที่เป็นฝ่ายทำเกมให้หยุดลงก่อนก่อนจะย้ายไปเป็นฝ่ายสวนกายกระแทกแทน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นโดยไร้ซึ่งความสนใจ

            “ละ..ลึกไปแล้ว..จงอิน” คยองซูเอ่ยบอกเสียงสั่น ใบหน้าซุกลงกับซอกคออีกฝ่ายเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มกาย

            “พร้อมกันนะ” ริมฝีปากอุ่นประทับตามซอกคอเล็กอีกครั้งแล้วผลักร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียงกระแทกด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะคำรามเสียงสุดท้าย

            “อ๊ะ ไม่ไหว ..จะ..จะถึงแล้ว อ๊าา” น้ำคาวอุ่นถูกฉีดเข้าช่องทางรักของคยองซูอย่างเต็มแรง ไม่มีถุงยาง ไม่มีเครื่องป้องกันอะไร เพราะไม่มีใครได้กลับมาอะไรแบบนี้กันอีกครั้งภายในของคยองซูยังคงตอดขมิบเพื่อคายสิ่งแปลกปลอมออกมา จงอินกระแทกกระทันอีกสองสามทีจึงถอนแก่นกายออกมา

            หลังที่ปลดปล่อยได้ครู่หนึ่งจงอินก็จัดที่นอนทำความสะอาดเบื้องต้นเรียบร้อย เขาเหนื่อยเกินกว่าจะไปเข้าห้องน้ำในเวลานี้ อีกอย่างมันอาจจะไม่จบเพียงแค่นี้ก็ได้ขอนอนเอาแรงสักครู่ก่อน .. ก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบข้างหูคยองซู

             “ฉันไม่ได้ทำแค่เพราะอยากหรอกนะ .. ตัวเล็ก” พูดเบาๆ พลางจูบขมับล้มตัวนอนเคียงข้างคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้

           

TALK♡

คำบางคำมันเรทไปเปล่าอ่ะ 5555555555 เราขอโทษ T_T

พยายามจะใส่ความรู้สึกของคยองซูให้สื่อออกมาได้มากที่สุด แต่เหมือนยังไม่พอไงไม่รู้ 5555

ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยาวนานมากจริงๆ ใช้นานแบบฟุตๆ ตั้งความหวังกับมันไว้มาก

ไม่รู้ว่าทุกคนจะพอใจจะชอบมันกันมั้ย แต่เราเขียนเต็มที่แล้วจริงๆ Y_Y

ยังไงก็ฝากคอมเม้นต์+ติดแท็ก ด้วยนะคะ <3

http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1142617&chapter=14

           

           

chapter4 - bed is fire ✈

            

            

- k a i s o o f o u r t h ♡ -

b e d i s f i r e

            เมื่อตระหนักได้ว่ากำลังจะเกิดสิ่งที่ไม่สมควรขึ้นคยองซูจึงรีบรวบรวมสติที่ไม่ค่อยจะเหลือพอเท่าไหร่นักให้หลุดพ้นไปจากนี้เร็วที่สุด

            " จะทำอะไรน่ะ !!! " มือเล็กผลักอกแกร่งทั้งสองออกด้วยแรงที่มีแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนักมือหนาข้างซ้ายที่กักร่างเล็กไว้เลื่อนมาจับใบหน้าหวานก่อนจะประกบจูบอย่างดูดดื่มเต็มไปด้วยความร้อนแรงและเจือไปด้วย .. ความโมโหหึง

            ส่วนมือข้างขวาก็ทำงานอย่างดีคลำลูกบิดประตูที่เสียบคีย์การ์ดไว้อยู่ก่อนแล้วก่อนจะบิดเข้าไปหลังจากเข้าไปในตัวห้องแล้วจงอินก็ใช้เท้าด้านหนึ่งดันปิดประตูมือก็ผลักให้แผ่นหลังของคยองซูแนบชิดไปกับผนังประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง

            " จงอิน!!! " สรรพนามห่างเหินถูกยกทิ้งไปกลายเป็นชื่อเรียกอันคุ้นชิน

            ดวงตากลมเบิกขึ้นโตกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงการคุกคามจากที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่ากลีบปากถูกดูดดึงอย่างโหยหายิ่งนักสายตาที่ทอดมองมาของจงอินทำให้ใจสั่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

           

            นี่มันไม่ถูกต้อง ..

            มันไม่สมควรเลยสักนิด

            คยองซูหันหน้าไปอีกด้านพยายามจะเบี่ยงหนีสัมผัสที่คุกคามตัวเองหากแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนักกลับยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้จงอินได้ซุกไซร้คอได้ง่ายกว่าเดิมเป็นสองเท่า

            " จงอิน .. อย่า " ในที่สุดความพยายามของคยองซูก็สำเร็จความรำคาญเรียกจงอินที่ดื่มด่ำกับซอกคอขาวให้เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาขุ่นมัว

            " มองตาฉัน " คำสั่งสั้นๆ ที่ออกมาพร้อมกับการจับคางแน่นทำเอาคยองซูสั่นผวาไปหมดเบี่ยงหน้าหนีไปไหนไม่ได้อีกต่อไป

            " มันไม่ถูกต้อง เราเลิกกันแล้ว .. " น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่แสนนานหลั่งใหลออกมาอย่างสุดกลั้นอีกทั้งมือสองข้างพยายามทั้งขยุ้มเสื้อทั้งดันร่างไหล่อีกคนให้ออกห่างแต่กลับเป็นการปลุกเร้าอารมณ์จงอินให้มากขึ้นกว่าเดิม

            " มันถูกต้อง " จงอินว่าอย่างดึงดันก่อนจะประกบจูบลงบนเปลือกตานานนับนาทีราวกับต้องการปลอบประโลมสัมผัสบางเบาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอ่อนหวานรสจูบที่เคล้าไปด้วยความเสน่ห์ผสมผสานไปกับความคิดถึงทำให้มือเล็กสองข้างที่เคยผลักดันกลายเป็นลู่ลงช้าๆ เปลี่ยนเป็นบีบไหล่ร่างหนากลับอย่างยอมจำนน

           

            " อึก.. "

            " ตัวเล็กฉันต้องการนาย " บอกความต้องการพร้อมทั้งผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า

            หวานไปทั้งตัว หวานเหมือนเดิม

            หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น

            ร่างสูงไล้ลิ้นโลมเลียไปทั่วลำคอขาวทั้งจูบดูดดึงจนเกิดรอยแดงสีกุหลาบตามลำคอก่อนจะย้ายไปบริเวณหลังหูแหย่ลิ้นร้อนไปหยอกล้อทักทายให้คนตัวเล็กรู้สึกวูบวาบเล่นก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป้าหมายมาตามปลายคางไหปลาร้า

            แอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในร่างกายตอนนี้ปลุกเร้าให้จงอินทำในสิ่งที่พยายามจะหลีกเลี่ยงมาตลอด

            คิดถึงร่างกายหอมหวานนี้

            ต้องการประทับตราเป็นเจ้าของร่างกายนี้ .. อีกครั้ง

            " คิดถึง "

            หมดแล้วซึ่งสติที่มีคยองซูยอมจงอินหมดแล้วทุกอย่างความพยายามเข้มแข็งถูกพังทลายลงอย่างง่ายด้วยประโยคเพียงสั้นๆ ร่างกายเกร็งขึ้นอีกครั้งเมื่อจงอินปลดเสื้อชุดนอนตัวเดิมที่คยองซูใส่ไปรับก่อนจะโยนทิ้งไปตามพื้นอย่างไม่ใส่ใจ

            เรียวลิ้นที่ช่ำชองไล้ตรงลงมาตรงบริเวณยอดอกดื่มกินราวกับหิวโหยผลัดกันทั้งสองข้างอย่างไม่ให้ข้างไหนน้อยหน้าไปกว่ากันเรียกความเสียวซ่านของคนในอ้อมแขนได้เป็นอย่างดี

            " อ๊ะ!  จะ .. จงอะอิน ..  " มือเล็กที่เคยจับอยู่บริเวณไหล่บัดนี้กลับเปลี่ยนไปขย้ำผมของร่างหนาที่ก้มๆ เงยๆ อยู่บริเวณอกตัวเองเป็นการระบายความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมา

            เมื่อเงยหน้ามองสีหน้าของคนที่ยืนติดผนังที่ตอนนี้สีหน้าขึ้นสีบิดเกลียวไปด้วยกามอารมณ์ก็ทำเอาจงอินแทบสิ้นความอดทนที่มีอยากจะถาโถมตัวตนใส่คนตัวเล็กใจจะขาดแต่เขารู้ว่าเวลานี้ยังไม่พร้อมเขายังไม่อยากให้คยองซูรู้สึกถึงว่าตัวเองเป็นที่ระบายความใคร่มากไปกว่านี้

           

            อารมณ์ขึ้นสูงอย่างไม่สามารถฉุดรั้งได้อีกต่อไปเมื่อจงอินก้มลงไปต่ำกว่าเหนือขอบกางเกงใช้ปากดูดดึงอย่างหยอกเย้าแม้จะยังไม่ปลดซิบออกมาแก่นกายเล็กที่ดูไม่พิษสงอะไรโป่งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดน้ำใสเริ่มเปียกจนเป็นวง

            " ฮื่อ จะ .. จงอิน " ไม่รู้ว่าจงอินเอาเวลาไหนไปรูดรั้งกางเกงของคยองซูที่บัดนี้ร่นลงไปยังพื้นข้างล่างแล้วและยังไม่ทันที่คยองซูจะเอ่ยปากห้ามจงอินก็ใช้ปากเข้าไปทักทายดูดกินเจ้าสิ่งนั้นเสียแล้ว

            " อ๊ะ ..  ยะอย่า .. อ๊า " เมื่อได้ยินเสียงปฏิเสธที่แผ่วปลายดังออกมาจากริมฝีปากเล็กจงอินจึงงับตั้งแต่ปลายส่วนยันส่วนโคนขึ้นลงรัวและเร็วขึ้นด้วยความหมั่นไส้

            ทีหลังจะปฏิเสธน่ะ ช่วยให้มันเต็มปากเต็มคำมากกว่านี้หน่อยสิ

            " อ๊ะ อ๊า พะ พอได้แล้ว ฮื่อ สะ เสียว .. " จงอินเก่งเกินไปไม่ว่าจะสัมผัสจุดตรงไหนก็เรียกเสียงครางกระเส่าจากคยองซูได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะเวลาย้ำๆ ตรงบริเวณส่วนปลายแล้วด้วยส่วนเอ็นยิ่งขยายขึ้นตามการปลุกปั้น

            ไม่มีใครรู้จักร่างกายนี้ไปมากกว่าเขาอีกแล้วแม้แต่เจ้าตัวเองก็เถอะ

            จงอินเชื่อแบบนั้น

            และมันน่าจะจริงซะด้วย

            เมื่อความเสียวซ่านมันมากเกินไปจนแทบล้นยิ่งเมื่อจะถึงที่สุดของปลายทางแล้วด้วยคยองซูไม่สามารถยืนด้วยขาทั้งสองข้างของตัวเองอีกต่อไปแต่แล้วทุกอย่างก็สะดุดลงเมื่อปากหนาที่คอยครอบงำแก่นกายเล็กรูดรัวอย่างรวดเร็วจนแทบจะส่งเขาขึ้นสวรรค์อยู่แล้วหยุดลง

            " จงอิน .. อึก ทะ ทำสิ " ความอายได้หายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงแต่ความใคร่ ต้องการตอนนี้เดี๋ยวนี้

            " หึ คืนนี้ยังอีกยาวไกลน่าเด็กน้อย " ว่าเพียงเท่านั้นก็ตวัดคนในอ้อนแขนขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวพาร่างเปลือยเปล่าวางลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองพร้อมทั้งโถมตัวขึ้นคร่อมคนข้างล่าง

            จงอินยกมือรูดแก่นกายเล็กที่สั่นระริกอีกครั้งรัวและเร็วจนน้ำสีขาวขุ่นทะลักออกเต็มมือไม่รอช้าให้เสียจังหวะใช้ปลายนิ้วกลางที่เลอะไปด้วยคราบของเจ้าตัวป้ายเข้าที่ช่องทางด้านหลังคนตัวเล็กที่เพิ่งปลดปล่อยนอนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยเบิกตากว้างขึ้นมาอีกครั้ง

           

            " ไม่นะ!!! "

             หากแต่ช้าไปเสียแล้ว

            " ไม่ได้ทำซะนาน อย่าเกร็งล่ะ "

            " อ๊ะ!!! " อาจเป็นเพราะไม่มีใครได้สัมผัสนานทั้งชีวิตก็มีแค่จงอินเท่านั้นนับตั้งแต่ที่เลิกกันไปเวลาก็ผ่านไปหลายเดือนอยู่คงไม่แปลกหากจะคับแน่นจนเจ้าตัวเจ็บปวดไปหมดแม้จะใส่ลงไปเพียงแค่นิ้วก็ตาม

            " คยองซูอย่าเกร็ง " จงอินค่อยๆ ชักนิ้วเข้าออกเบาๆ เป็นการเปิดทางเมื่อเห็นว่าลื่นขึ้นแล้วจึงส่งนิ้วชี้เพิ่มไปอีก คับแน่นแน่นเสียจนแทบอยากจะเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่น ..

            จากความเจ็บค่อยๆ แปรเปลี่ยนความเสียว นิ้วยาวที่รัวเข้ามาในช่องทางปลุกความวาบหวามทั่วช่องท้องในตัวคยองซูเป็นอย่างดีจนเผลอยกสะโพกตอบรับการสาวนิ้วอย่างลืมตัว

            " อ๊ะ อีก อีกนิด จงอิน ฮ๊า อีกนิด " เจ้าของชื่อที่ถูกครางถึงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าใกล้จะเสร็จเป็นครั้งที่สองจึงค่อยๆ ทำท่าจะถอนนิ้วออกส่งผลให้ตัวเล็กยกสะโพกตามอย่างกลัวจะสูญเสียไป

            " ยัง ยังไม่ใช่ตอนนี้ " ว่าเพียงเท่านั้นก็ดึงนิ้วออกมาจับมือร่างบางคว้าเข้าที่แก่นกายของตัวเองพร้อมทั้งส่งคำถามไปยังคนที่ขุ่นมัวจากอารมณ์ไม่ถึงที่หมาย

             " คิดถึงมันมั้ย? " คำถามน่าอายเรียกสายตาเขินอายจากคยองซูได้เป็นอย่างดียิ่งเมื่อมือหนาจับมือคยองซูที่วางอยู่บนนั้นพลางขยับด้วยแล้ว . . ทั้งตัวแทบจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเลยทีเดียว

           

            " ซี้ด " การช่วยตัวเองผ่านมือคนตัวเล็กทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

           

            จงอินปล่อยมือคยองซูออกก่อนจะผลักร่างเล็กลงไปนอนกับเตียงอีกครั้งชันขาร่างบางขึ้นจนเห็นช่องทางสีสวยก้มลงดูดเลียสักพักจึงส่งนิ้วเดิมไปทักทายสองสามทีก่อนจะยัดแท่งร้อนของตัวเองลงไป

            "  อ๊ะ เจ็บ ฮึก จะเจ็บอ่ะ " เมื่อได้ยินดังนั้นจงอินจึงหยุดนิ่งครู่หนึ่งให้ช่องทางเล็กได้ปรับตัวก่อนแม้ว่าตัวเขาเองจะถูกรัดแน่นไปหมด

            " เดี๋ยวก็ดีขึ้น นายเองรู้ดีนี่ " ว่าเพียงเท่านั้นก็โน้มตัวลงไปจูบขมับคนเบื้องล่างราวกับต้องการปลอบขวัญก่อนจะขยับสะโพกเริ่มด้วยความเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป

            จนกระทั่งร่างบางขมิบตอดรัดโดยไม่รู้ตัว

            " ทนไม่ไหวแล้ว ถ้าเจ็บก็ทำอย่างที่เคยทำซะ " ส่งเสียงสั่งออกไปก่อนจะเริ่มออกแรงโยกสะโพกให้แรงขึ้นตามแรงอารมณ์

            " อื้ออ อ๊ะ อ๊า " แรงที่ใส่ลงมาไม่ยั้งส่งผลให้คยองซูยกมือขึ้นจิกแผ่นหลังจงอินแน่นอย่างที่เคยทำ

            " ตกลง .. นายคิดถึงมันรึเปล่า " คำถามเดิมที่ถูกส่งมาด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้นมากกว่าเก่า

            " ซี้ดด คิดถึงอะ..อะไร " ลืมไปจนหมดสิ้มนบัดนี้คยองซูไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรหมดแล้วรับรู้ได้เพียงอย่างเดียว เสียว ..

            " อันนี้น่ะ คิดถึงรึเปล่า " จงอินครางในลำคอก่อนจะกดแก่นกายลึกลงกว่าปกติราวกับต้องการจะบอกว่านี่แหล่ะคือสิ่งที่เขาถามถึง

            " ฮื่ออ คะ.คิดถึง อ๊า " คนตัวเล็กครางจนตัวโยนเมื่อโดนจุดกระสันเข้าไปเต็มรัก

            "  อ่า .. คยองซู .. ว่าไง " ช่องทางเล็กบีบแน่นจนสติจงอินแทบกระเจิดกระเจิงแต่ก็ยังไม่วายอยากแกล้งเด็กน้อยอีก

            " คะ.. คิดถึง .. ขะของจงอิน " และคำตอบที่ร่างบางส่งออกมาก็ทำให้จงอินแทบจะคลั่งตายขยับสะโพกถี่รัวจนคนที่โดนกระแทกจุดกระสันย้ำๆ อย่างคยองซูขึ้นสวรรค์เป็นครั้งที่สอง

            หลังจากส่งคนตัวเล็กไปเพียงไม่กี่นาทีจงอินก็โรมรันไปกับซอกคอขาวจนเกิดรอยแดงมากขึ้นกว่าเดิมหลายจุดพลางขยับสะโพกโถมกายเข้าใส่ร่างบางตามขึ้นไปติดๆ พร้อมทั้งฉีดน้ำอุ่นวูบเข้าไปในช่องทางจนคยองซูสะดุ้งอีกครั้ง

            " ฉันเองก็ .. คิดถึงนาย "

            เสียงกระซิบตอบหลังจากถึงฝั่งฝันกันไปแล้วดังแผ่วเบาบริเวณหูคนตัวเล็ก .. หากทว่าน่าเสียดายที่เจ้าตัวกลับเหนื่อยจนหลับไปก่อนแล้วเสียนี่ . .

TALK♡

เป็นเอ็นซีที่เราตั้งใจแต่งมากๆ เลยอยากใส่ความรู้สึกของทั้งสองคนให้มากว่านี้แต่ก็ได้แค่นี้งะ T _ T

เราจะพยายามเขียนให้ดีขึ้นกว่านี้น้า ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านของเรา

ขอโทษที่ทำให้ยุ่งยากต้องแปะเมลนะเตง U _ U

ส่งตกหล่นช้ายังไงขออภัยอีกครั้งกั๊บ

เม้นต์ติชม+แท็กได้ที่ #ไคโด้สติล หรือ http://my.dek-d.com/lilopop/writer/viewlongc.php?id=1142617&chapter=6

เอนจอยด์รีดดิ้ง !!!